۱۸۵۸- بله خودم هستم. ببخشید، شما؟ (۲)
اینجا مرکز رفاهی شمارۀ ۲ دانشگاه فردوسی مشهده. شام و ناهارامونو تو رستوران اینجا میخوردیم. فرض کنید در موقعیت عکاس این عکس هستید و میدونید که من توی کادر این دوربین هستم. اما منو نمیشناسید و تا حالا ندیدید و منم شما رو نمیشناسم. از پشت سر، بدون اینکه چهرۀ افرادو ببینید حدس میزنید کدوم یک از اینا من باشم؟ دلیل حدستون چیه؟ بر اساس حس ششم انتخاب کردید یا نکتۀ خاصی در ظاهرمون میبینید؟ و اگر بخواید صدام کنید که بایستم با چه عبارت و جمله یا خطابی متوقفم میکنید؟ توجه کنید که اگه مثلاً تورنادو، شباهنگ یا دردانه صدام کنید، بقیه هم میشنون و هویت مجازیم ممکنه برای اینایی که کنارم هستن و نمیدونن وبلاگ دارم لو بره. همهتونم که فامیلیمو نمیدونید. پس باید هوشمندانهتر صدام کنید که فقط خودم متوجه منظورتون بشم. یه چیزی هم نگید که همۀ اینا برگردن سمت شما. اول باید حدس بزنید و انتخاب کنید و نزدیک بشید بعد آروم صدا کنید.
+ با این سؤالا دارم هوش و ذکاوت و دقت و میزان شناختتون رو میسنجم فقط.
من میگم خانم ببخشید این کیف جغدی مال شماست که افتاده زمین؟ بعدش اولین نفری که برمیگرده حتما شمایید:))